Wyobraźmy sobie dwóch pracowników. Pierwszy ma na imię Adam. Na palcach jednej ręki moglibyśmy policzyć, ile razy w swej karierze w firmie Adam spóźnił się do pracy. Adam sumiennie przestrzega zasad panujących w firmie, wraca o czasie z przerw, wywiązuje się ze swoich obowiązków, jest życzliwy w stosunku do kolegów i współpracuje z innymi. Pracuje razem z Krzyśkiem. Ten przyjeżdża do pracy zawsze na ostatnią chwilę, nie widzi problemu, kiedy na stanowisku pracy jest 5 minut później, niż powinien. Przerwa jest dla Krzyśka zawsze za krótka, a na pytanie czemu coś nie jest zrobione, odpowiada wymówkami, przerzucając odpowiedzialność na innych. Krzysiek unika pracy, komentuje negatywnie wszelkie zmiany, bywa sarkastyczny, a swoje nastawienie do firmy zwykle prezentuje dość otwarcie przed kolegami w stołówce. Adam i Krzysiek reprezentują skrajności – „pomiędzy” znajduje się szereg pracowników, którzy wykonują swoją pracę bez większego entuzjazmu, w końcu praca to praca, po ośmiu godzinach zaczynają się ważniejsze sprawy w życiu, ale by być w zgodzie z sobą, to, co robią, robią dobrze. Czasem zdarza im się z czymś „nawalić”, ale nie oznacza to, że od razu są zdemotywowani.
Czynniki motywacji
Demotywacja może odnosić się do pracy jako całości wykonywanych obowiązków lub poszczególnych zadań z nią związanych. Jednak, jeśli pracownik w dłuższym okresie będzie wykonywał dużo zadań, których nie lubi, to prawdopodobnie będzie odczuwał demotywację do swojej pracy jako całości. Odnosząc się do powyższego przykładu, warto podkreślić, że poszczególne postawy pracownika mogą zależeć od stosowanych czynników motywacji, jakim poddawani są pracownicy, lub też ich braku. Czasem te same czynniki mogą motywować część pracowników, zwiększając ich zaangażowanie i chęć do pracy, a część – nie. Jeśli zaproponujemy szkolenie z ...