Porozumienie X i Y

Katarzyna (45 lat; żona i matka dwóch córek w wieku szkolnym) zarządza biurem w dużej firmie produkcyjnej. W ciągu dwunastu lat pracy w tym przedsiębiorstwie przeszła ścieżkę kariery od recepcjonistki przez specjalistkę ds. administracyjnych, aż do kierowniczki. 

Lubi swoją pracę. Jest sumienna i dobrze zorganizowana. Zawsze wolała pracę indywidualną od zespołowej, dlatego praca w biurze, gdzie każdy ma swoje zadanie do wykonania, jej odpowiada; lubi też koordynować pracę innych. Ceni czas spędzony z rodziną i dziećmi, ale nigdy nie narzekała, gdy czasem musiała dłużej zostać w pracy. 

Julita (25 lat; po maturze pracowała dorywczo jako kelnerka w kilku miejscach, a następnie przez dwa lata była zatrudniona na pół etatu w recepcji jednego z sieciowych salonów fryzjerskich). Po wyjeździe za granicę jednej z pracownic, została przyjęta na stanowisko recepcjonistki w tej samej firmie co Katarzyna. Pracuje, aby poczuć niezależność finansową i móc kupować sobie rzeczy, które jej się podobają, nie przywiązuje się jednak do organizacji. Jest „wygadana” i lubi pracę z ludźmi, dlatego wybiera takie stanowiska, które zapewnią jej liczne interakcje z innymi. Bardzo ceni sobie swój czas wolny, który poświęca głównie na fitness i spotkania z przyjaciółmi. Wspinanie się po szczeblach kariery nie jest dla niej tak ważne, jak robienie interesujących rzeczy.

Od początku pomiędzy Katarzyną i Julitą nie było dobrego porozumienia. Kierowniczka skarżyła się innym menedżerom, że jej nowa pracownica jest „pyskata” (na każdą jej uwagę zawsze miała gotową odpowiedź, zamiast po prostu ją przyjąć i się poprawić) i nieporządna (w przeciwieństwie do Katarzyny miewała zawsze mnóstwo rzeczy porozkładanych na swoim biurku). Katarzyna nie mogła też zrozumieć, dlaczego Julita nie rozstaje się ze swoim smartfonem, zabiera go nawet do toalety i gdy tylko nie rozmawia z innymi pracownikami bąd...