Porozumienie X i Y

Katarzyna (45 lat; żona i matka dwóch córek w wieku szkolnym) zarządza biurem w dużej firmie produkcyjnej. W ciągu dwunastu lat pracy w tym przedsiębiorstwie przeszła ścieżkę kariery od recepcjonistki przez specjalistkę ds. administracyjnych, aż do kierowniczki. 

Lubi swoją pracę. Jest sumienna i dobrze zorganizowana. Zawsze wolała pracę indywidualną od zespołowej, dlatego praca w biurze, gdzie każdy ma swoje zadanie do wykonania, jej odpowiada; lubi też koordynować pracę innych. Ceni czas spędzony z rodziną i dziećmi, ale nigdy nie narzekała, gdy czasem musiała dłużej zostać w pracy. 

Julita (25 lat; po maturze pracowała dorywczo jako kelnerka w kilku miejscach, a następnie przez dwa lata była zatrudniona na pół etatu w recepcji jednego z sieciowych salonów fryzjerskich). Po wyjeździe za granicę jednej z pracownic, została przyjęta na stanowisko recepcjonistki w tej samej firmie co Katarzyna. Pracuje, aby poczuć niezależność finansową i móc kupować sobie rzeczy, które jej się podobają, nie przywiązuje się jednak do organizacji. Jest „wygadana” i lubi pracę z ludźmi, dlatego wybiera takie stanowiska, które zapewnią jej liczne interakcje z innymi. Bardzo ceni sobie swój czas wolny, który poświęca głównie na fitness i spotkania z przyjaciółmi. Wspinanie się po szczeblach kariery nie jest dla niej tak ważne, jak robienie interesujących rzeczy.

Od początku pomiędzy Katarzyną i Julitą nie było dobrego porozumienia. Kierowniczka skarżyła się innym menedżerom, że jej nowa pracownica jest „pyskata” (na każdą jej uwagę zawsze miała gotową odpowiedź, zamiast po prostu ją przyjąć i się poprawić) i nieporządna (w przeciwieństwie do Katarzyny miewała zawsze mnóstwo rzeczy porozkładanych na swoim biurku). Katarzyna nie mogła też zrozumieć, dlaczego Julita nie rozstaje się ze swoim smartf...