Koncepcja dostosowania stylu lidera do konkretnej sytuacji oraz poziomu rozwoju pracowników określana jest mianem zarządzania sytuacyjnego. Teoria przywództwa sytuacyjnego została po raz pierwszy przedstawiona jako „cykl życia przywództwa” [1]. W tej wersji zaprezentowano zasady teorii przywództwa sytuacyjnego dotyczące postępowania z nowymi pracownikami poprzez stosowanie bardziej dyrektywnych zachowań liderskich, a następnie stopniowe ich zastępowanie, w miarę wzrostu rozwoju i stażu pracownika, wsparciem.
Poziom rozwoju pracownika jest kluczowym moderatorem związku między zachowaniem lidera a efektywnością pracy zespołu. Zmiennymi determinującymi zachowanie lidera są kompetencje pracowników oraz poziom ich zaangażowania. Kompetencje definiuje się jako wiedzę niezbędną do wykonania zadania oraz umiejętności nabyte przez pracownika w drodze formalnej edukacji, szkolenia w miejscu pracy i doświadczenia. Zaangażowanie definiuje się jako motywację i pewność siebie pracownika. Motywacja to zainteresowanie zadaniem, a pewność siebie to poczucie bezpieczeństwa lub stopień, w jakim ufa on, że jest w stanie pracować niezależnie i osiągać dobre wyniki [2].
Zachowanie lidera składa się z dwóch głównych wymiarów: wspierania i dyrektywności. Wspieranie odnosi się do lidera okazującego ciepło i uwagę, natomiast dyrektywność odnosi się do lidera inicjującego strukturę i monitorującego wyniki. Zakłada się, że korzystne zachowanie przywódcze zmienia się wraz ze zmianami w poziomie rozwoju współpracowników. W przypadku niedoświadczonych pracowników skuteczne przywództwo wymaga zachowań o niskim poziomie wsparcia i wysoce dyrektywnych, zorientowanych na osobiste kierowanie działaniami osób z zespołu (przydzielanie czynności, nadzór, ocenianie). W miarę jak pracownicy stają się bardziej kompetentni, potrzeba stosowania zachowań dyrektywnych maleje, natomiast wzrasta potrzeba zachowań bardziej wspierających, nakierowanych na samodzielność pracowników, daj...
Przywództwo sytuacyjne według Blancharda jako droga do empowermentu pracowniczego
Skuteczne przywództwo wymaga adaptacji działań w zależności od stopnia doświadczenia swoich pracowników. Osoby początkujące potrzebują lidera o niskim poziomie wsparcia, wysoce dyrektywnego i osobiście kierującego zadaniami podwładnych. W miarę jak pracownicy stają się bardziej kompetentni, wzrasta ich samodzielność i oczekują mniej kontrolującego, a bardziej wspierającego managementu. Jak dobrać metody przywódcze do zespołu i stać się prawdziwym autorytetem w organizacji?